مپـــرس از من تو حـــــال من خیــــال یار میآید

به نیــــم شب گمــــــان دارد مگر این بــار میآید

رسید از یار من از در ز رفتن هــــــا مگو دیگر

که از هجـــــر گل رویش به دل صد خــار میآید

من از انــــدیشه وصلش چمنزاری جنــون دارم

بســـی گـــل در خیـــال من از آن گلــــزار میآید

مرا آتش به خرمن شد ز فرقت هائی جانسوزش

دلـــــم از وهــــــم هجـــــرانش بسی بیمار میآید

نشد پنهـــان مــرا آهم نشــد خـاموش بلب شورم

ز عشقش نالــــــه ها بر لب چنین سرشـار میآید

مپرس از تلخـــی هجران که آخـر میرسـد پایان

شکــــر از کنج لبهــــایش چو مــی پر بار میآید

{همایون} هم بــــه امیدش تمــــام عمر بنشسته

که شــــاید بخت خـــــواب او شبــی بیدار میآید

ای شــــــوخ چشم مــــــاه رخ عشوه گر بیا

آتش بجــــــان من بـــــــزن بی خبــــــر بیا

کــــــی سیر دیدمت که تــــــو آن بـار آمدی

آغــــــوش باز کـــــرده بــــــــاری دگر بیا

از ســــاغر لبت کــــــه مــرا آب زندگیست

باز آر جـــــرعهء کـــــه بگیــــــرم ثمر بیا

بکشــــای طــــره ات که دلــــم را گره زده

افتــــــاده زلف مشـــــک ترت تا کمـــر بیا

پیش آه که بوسه هــــا کنم از لعل غنچه ات

تـــــا این حیـات تلخ شــــود پـــــر شکر بیا

جــــرم خطا ببخش بـــــه کشتن رضا مشـو

گـــــه از نهــــــال عفــــــو بگیر بار بر بیا

ای روشنیی دیــــده، تو در شــــــام غـربتم

خورشیــــدوار ســر زده بــــــا زیب فر بیا

زآن پیشتــــــر کــه زار بمیرم به پیش پات

ای رشک مــــــاه مهــــر من ای سیمبر بیا

خون گریه کرده است (همایون) بشام هجر

در انتظـــار وصل ببین چشـــــم تـــــر بیا